Wieś Pilchów istnieje co najmniej od XV w. W swojej najstarszej historii przynależała do nieistniejącej już parafii Charzewice, a od 1740 r. do rozwadowskiej fary. Powstanie samodzielnej placówki duszpasterskiej w Pilchowie związane jest z okresem komunistycznym w Polsce. Władze państwowe zabroniły bowiem nauczania religii w szkołach powszechnych, co wiązało się z przeniesieniem go do punktów katechetycznych. Takie miejsce zorganizowane zostało również w Pilchowie. W 1978 r. utworzył je w jednym z prywatnych domów proboszcz z Rozwadowa ks. Jan Paja. Niedługo potem budynek przystosowano do pełnienia funkcji tymczasowej kaplicy, w której można było sprawować nabożeństwa. Inwestycją kierował jeden z rozwadowskich wikariuszy, ks. Józef Chmura. Pierwsze Msze święte w Pilchowie zaczęto odprawiać w 1983 r. Dwa lata później w miejscowości tej, z inicjatywy bpa I. Tokarczuka, rozpoczął działalność Komitet Budowy Kościoła na czele z sołtysem wsi Ludwikiem Moskalem. Po wybudowaniu świątyni w 1988 r. pełniła ona funkcję kaplicy dojazdowej parafii pw. MB Szkaplerznej w Stalowej Woli. Parafia w Pilchowie erygowana została 5 września 1992 r. Kościół parafialny pw. św. Jadwigi Królowej zbudowany został w latach 1986-1988 na podstawie planów przygotowanych przez architekta mgr inż. Janusza Stamirskiego z Rzeszowa. Nad całością prac czuwał proboszcz parafii pw. MB Szkaplerznej w Stalowej Woli ks. Henryk Hazik. Plac pod budowę świątyni ofiarowali rodzina Kurasiów oraz Cecylia Pasieka. Część funduszy na tę inwestycję przekazała Apolonia Szwajka. Kamień węgielny poświęcił i wmurował w powstający budynek bp I. Tokarczuk 26 października 1986 r. Świątynię konsekrował bp Stefan Moskwa 20 listopada 1988 r. W kolejnych latach kościół był wyposażany i dekorowany, uzyskał m.in. dębowe ławki (1994-1995), ogrzewanie (1997), ołtarz MB Nieustającej Pomocy (1999), zewnętrzne schody granitowe (2001) oraz zewnętrzną elewację (2006-2009). Świątynia jest budowlą o nowoczesnych rozwiązaniach. Na uwagę zwraca stosunkowo wysoka kondygnacja dolna, sprawiająca, że do wejścia do właściwego kościoła prowadzi łuk kaskadowych schodów od prawej strony, po lewej zakończona żelbetową kapliczką z figurą patronki. Fasada jest rozdzielona dwoma podłużnymi oknami na trzy wklęsłe płaszczyzny wzrastające ku prawej aż do otwartej, narożnej wieży-dzwonnicy z krzyżem. Wewnątrz chór muzyczny, przechodzący w emporę, tworzy lewą nawę boczną. Przestrzeń kościoła jest jasna i dobrze doświetlona. Na uwagę zasługuje wykończenie prezbiterium. Otóż tabernakulum po lewej znajduje się u stóp stylizowanego na wawelski krucyfiksu, a otaczają je metaloplastyczne promienie. Na ścianie nawy znajduje się obraz patronki parafii, a pod nim wykonana z marmuru replika wawelskiego sarkofagu św. Jadwigi Królowej. Ołtarz i krata na ścianie ozdobione są orłami polskimi i motywami, nawiązującymi do gotyku.